Şımayıl Ana, Karabağ'ın gözü yaşlı analarından sadece biri.
1993'te Cebrail'de şehit olan oğlunun toprağını, gömleğini, papağını bir bohçasına koyarak köyünden ayrıldı.
Kendisi oradan oraya savruldu ama bohçası daima yanındaydı.
Kendisi gibi memleketinden çıkmak zorunda kalmış Karabağlılar için yapılan sitede yaşayan Şımayıl Ana, her fırsatta, işgal altındaki ata toprağını hiç görmemiş çocuklara koşuyor; onlara memleketin havasını, suyunu anlatıyor. İstiyor ki ana babalarının zorla çıkarıldıkları, masal gibi dinledikleri öz yurtlarına sahip olsunlar.
Oğluna kavuşacağı günü sabırla bekleyen Şımayıl Ana, şunları söylüyor:
"Bana hiçbir şey lazım değil. Sadece gideyim, oğlumun mezarına, oğlumun o toprağından öpeyim. Cebrail'in toprağından öpeyim, Hudaferin'in toprağından öpeyim."
27 yıl sonra Cebrail toprakları işgalden kurtarıldı. Şımayıl Ana, şimdi elinde oğlunun şapkasıyla Hudaferin Köprüsü'ne gitmek için gün sayıyor.
Kamera: Altan Ayhan
8.8ºC
Ankara
