Laçin Ana diktiği bayraklar Karabağ'da dalgalansın istiyor

Cennet vatanın cennet kokulu anaları... Hangi coğrafyada olursa olsun bir ülke dardaysa şefkatiyle, fedakarlığıyla gerekirse elinde silahı yiğit balalarına koşar. Şimdi Hazar'ın gözbebeği, güney Kafkasya'nın yaralı can Azerbaycan'ında hak mücadelesi var.

1992 kışı; Dağlık Karabağ'ın uluslararası anlaşmalarla garantilenen toprakları alev aldı, Ermanistan işgale kalkıştı. 4 yıl boyunca, Azerbaycan Türklerini derinden yaralayan, tarihe kara bir leke olarak geçen katliamlar yaşandı. Hocalı'da 613 can vahşice katledildi. Yüksek tepelerinde, 3 yerden sıkıştırıldı siviller. Kuru çimenlerde rüzgar sesi değil, toprağın öz evlatlarının çığlıkları yankıladı.

"Ermeniler baksın görsün ki bizim de bayrağımız var"

İşgal günlerinde, Azerbaycan'da seferberlik başladı. Memleketin her köşesinde olduğu gibi gönüllü ordular kuruldu. Tovuz şehrinde yaşayanlar da topraklarını bırakmamakta kararlıydı. Kasım Bağırov 25 yaşındaydı, Tovuz kentini korumak için katıldı gönüllü tabura. Sancağa kaldırmak için bayrakları yoktu. Bir milletin özgürlük alametidir bayrak, kandır, candır, vatandır.

Bağırov, ''Fakirleştik, neyleyelim'' dedi. Silah yok, yemek bulmak zor... Ama bayraksız olmazdı. Bağırov annesine koştu. Laçin Ana, ''Getirin parçaları, ben dikerim'' dedi. Aldı makinesini eline... Orduya, okullara, idari binalara bayrak dikti. Onlar gönüllü asker olmuş, bana minnet eylediler yüreğim dayanmadı diyor. "Neden diktim biliyor musun?" diyor Laçin Ana; "Ermeniler baksın görsün ki bizim de bayrağımız var, bizim de ordumuz, askerimiz var"...

[Fotoğraf: TRT Haber]

''İsteyen herkese dikerim'' 

Aradan 30 yıl geçti... Dağlık Karabağ bölgesi hala Ermenistan işgali altında. 27 Eylül 2020'de yeniden hak mücadelesi başladı. Azerbaycan ordusu, o toprakları kurtarmakta kararlı. Ordu güçlü, her türlü imkana sahip. Dev bayraklar dalgalanıyor ülkenin her köşesinde. Başkent Bakü'de de sınır köylerinde de aynı ruh... ''Karabağ Azerbaycan'ındır'' sesleri, orduya katılmak isteyen yaşlısı genci...

Tovuz'un Ağdam kentinde yaşayan Laçin Ana, şimdi 88 yaşında. Karabağ Savaşı'ndaki ana ve oğulun dayanışmasını duyduğumuzda şimdi ne yapıyorlar merak ettik. Değişen tek şey; o günlere göre biraz daha az gören gözleri, derinden işiten kulakları.

Çeyizinden çıkarıp orduya bayrak diktiği 70 yıllık makinesi önünde yine. Emek kokulu, hafif titreyen elleriyle ay yıldızlı bayrağını dikiyor. Biliyor, ordusunun ihtiyacı yok. Her karışı kanla kazanılmış bu coğrafya için bayrak namustur. Laçin Ana da aynı duygularla dikiyor bayrağını. Cephede mücadele eden askerine bu yaşında böyle destek oluyor. ''İsteyen herkese dikerim'' diyor. Diktiği bayraklar Karabağ'da dalgalansın istiyor.

[Fotoğraf: TRT Haber]

"Anadır arzulara her zaman Karabağ..."

Ordusu cephedeyken gözü hep televizyonda. Haberleri hiç kaçırmıyor. Kaçırsa oğluna dönüp soruyor. Geri alınan her Karabağ toprağını duyunca elleri havaya kalkıyor, yüzü bir o an gülüyor.

''Ben Karabağ'a gideyim, oğlum çalsın ben oynayayım. Memleket güzel bayramlar yaşasın.''

Laçin Ana, zafer gününü beklerken memleket kokan türkülerini dinliyor gazi oğlundan.

"Sevgilim seyre çıkalım gel burada gel ilkbaharı

Gül açtı ömrümüzün en şirin arzuları

Anadır arzulara her zaman Karabağ

Danışan dil dudağım, tar, keman Karabağ

Karabağ, can Karabağ ana yurdum"

Laçin Ana, yaman ayrılığın biteceği güne hasret, Karabağ'ından uzakta bir günü daha geçip gidiyor...

Haber: Damla Erikan

Kamera: Altan Ayhan