Hadba'da bir mahallede düğün vardı. Yaklaşık 200 kişi toplanmıştı. Bir yanda az ötede Hallatat cephe hattı, diğer yanda hayatını her şeye rağmen sürdürmeye çalışan, sürdürmek için direnen, mücadele eden bir halk. Hemen arka sokağında bir okul... Herkes ateşkesi bekliyor. Umutları az ama yine de bekliyor işte. Çünkü yürek dayanmıyor artık acıya. Düğünde bile bu konuşuluyor. Bir diğer tarafta ateşkese bir kez bile yanaşmayan Hafter. Libya halkının her gün biraz biraz ölmesine neden olan, Libya'da ateşi kesmeyen, kesmeyeceğini söyleyen darbeci Hafter. Hafter ve destek veren ülkeler. Hafter ve insanların ölümüne destek veren ülkeler. İnsanları tek tek bazen de topluca öldüren kanlı saldırıların arkasındaki isimler.
Hadbe sokağına Hafter'in roketlerinden biri düştü. O sırada o sokakta 4 çocuk top oynuyordu. Zaten Libya'nın geldiği noktada çocuklar için yapacak başka ne kaldı. Sokakta top oynamak bile neredeyse artık mucizeye dönüşmüşken… Mucize kısa sürdü. Roket o çocukların olduğu yere düştü. 3 çocuk öldü. Biri ağır yaralandı. Sokağa gittiğimizde roketin düştüğü yeri toprakla kapatmışlardı. Aslında kapattıkları o küçücük çocukların kanlarıydı. Unutmak için değil, görmeye dayanamadıkları için. Sokakta belki de hayatımda gördüğüm en acı dolu isyan vardı yaşananlara. Ve sessiz. Yüzlerinde donmuştu acıları insanların. Çünkü birileri oğlunu, birileri torunun kaybetmişti. Söylemesi kolay, yazması zor. Yaşamasını düşünmek bile imkansız. Libya'da 3 çocuk öldü. Hafter "Libya halkı" tanımıyla ortaya attığı tüm iddiaların ne kadar gerçek dışı olduğunu, o sokakta 3 çocuğun cesediyle bir kez daha kanıtladı. Çocukları öldürerek… Tıpkı 4 Ocak'ta Harp Akademilerinde 30’a yakın gencecik öğrenciyi öldürdüğü gibi, tıpkı bunca zamandır öldürdüğü onlarca çocuk, kadın, erkek gibi...
Bir çocuk çaresizliği sokakta sessizce yankılandı
Herkes sessizce isyan ederken, gözyaşlarını içine akıtırken, çaresizlikten evinin girişindeki tozu kontrolsüz şekilde süpürürken, parçalanan arabasına bakıp tekme atıp, ölen çocuklara içten içe ağıt yakarken o geldi sokağa. Girişinden itibaren gözümü ayıramadığım, adını bilmediğim o çocuk. Öyle yavaş yürüyordu ki… Abilerinin, amcalarının yüzlerine baktı. Onlar ona bakmıyordu, arkadaşların öldü demek dünyanın hiçbir yerinde kolay değildi çünkü bir çocuğa. Üstünde okul forması, sokağın ortasına kadar geldi, durdu. Oraya çakıldı sanki. Etrafa bakıyordu ama anlamıyordu. Arkadaşları da yoktu. Onları arıyordu gözleri. Ama arkadaşları artık yoktu. Çünkü Hafter milisleri roketle saldırmıştı, roket o sokağa düşmüştü, o sırada futbol oynayan arkadaşları ölmüş, top patlamış ve oyun bitmişti... Bitmeyen iki şey kalmıştı geriye; Hafter ve destekçilerinin bu topraklardaki kirli oyunu ve bu oyunun bedelini sürekli acıyla ödeyen bir halk.
14ºC
Ankara
