Adı Yakup Ateş. Manisa’nın Salihli ilçesinde bir köy okulunun müdürü. Yakup Ateş geçtiğimiz yıl, terör örgütü PKK’nın elindeki evlatları için eylem yapan aileleri ziyaret edip destek vermek için Diyarbakır’a gitti. Tarihi ve kültürü ile kadim kent Diyarbakır’a büyük hayranlık duyan Ateş, Manisa’ya döner dönmez gördüklerini, yaşadıklarını eşiyle paylaştı.
"Diyarbakır tarihi, kültürü, mutfağı ile beni çok etkiledi. Eşime günlerce anlatıp durdum. Sonra birlikte ziyaret etmeye karar verdik. Planlamaya başladık. Ancak gidişimizin bir amacı olmalıydı. Ben okul müdürüyüm. Sahip olduğumuz imkanları düşündüm. Diyarbakır’da bir okul ile kardeş okul düşüncesi geldi aklımıza ve hazırlıklarımıza başladık. Eşim hemşire, sağlık sektöründe çalışıyor. Biraz birikimimiz vardı. Biraz daha ekledik üzerine; bilgisayar, 2 projeksiyon cihazı, kitap setleri, kırtasiye malzemeleri ve kutu oyunları aldık. Amacımızı öğrenen pek çok kişi indirim yaptı, destek olmaya çalıştı. Diyarbakır’dan da tanıdıklar aracılığıyla güzel bir okul bulduk."
Çocuklarını ikna edip yola koyuldular
Yakup ve Gülizar Ateş, aldıkları malzemeleri tasnif edip paketledikten sonra otomobillerinin bagajına ve arka koltuklara yerleştirdi. Önlerinde 1400 kilometrelik bir yol vardı. Bir de ikna edilmesi gereken 3 çocuk. Gülizar Ateş bunun için dil dökmek zorunda kalmış.
"3 çocuğumuz var; ikizlerimiz 8 yaşında, büyük olanı 13. Onlara gitme amacımızı anlatmaya çalıştık. Elbette çocukları ikna etmek zor. Neyse ki anlayış gösterdiler. Biz dönünceye kadar babaannelerinin yanında kalmaya razı oldular. Böylece yola çıkabildik."
14 saatlik yorgunluğu unutturan gülümseme
Manisa’dan Diyarbakır’a kadar küçük molalarla 14 saatte ulaştılar. Ayaklarının tozuyla Bağlar ilçesinin Yalankoz köyüne giden Ateş ailesi, burada çocuklarla buluştu. Otomobillerine doldurdukları malzemeleri de okula hep birlikte taşıdılar. Armağanlar karşısında heyecanlanan çocukların yüzlerindeki gülümseme, Yakup Ateş’in beklediği tek karşılıktı.
"Ben aslen Erzurumluyum. Eşim Manisalı. Manisa’da yaşıyoruz. Tüm Türkiye kardeşiz. Ancak aramızda mesafeler var. İstedik ki bir kardeşlik köprüsü kuralım. Yalankoz köyünde bir kardeş okulumuz var artık. Bir de kardeş ailemiz oldu. Çocukların gözlerindeki mutluluğu gördüğümüzde anlıyoruz ki biz bir bütünüz. Kürdü, Türkü, Lazı, Alevisi, Sünnisiyle kardeşiz, bir bütünün parçalarıyız. Bu kardeşliği güçlendirmemiz için bazen mesafeleri göze alıp kalkıp gitmek, tanış olmak gerekiyor. Bizim de yapmak istediğimiz bu."
Ateş ailesi hediyeleri teslim ettikten sonra köyden ayrılıyor. Biraz dinlenip Diyarbakır’ı gezdikten sonra yola çıkacaklar. Önlerinde yine 1400 kilometre yol olacak. Ancak yeni kardeşlik projeleri için uzun yollar onlara engel değil.
Kurgu: Ünsel Ayhan Aybek
10.2ºC
Ankara
