Paris çatılarında arıcılık yapan Türk

Şehir arıcılığı son yıllarda doğadan uzak yaşayan ama doğa hasreti çekenlerin giderek daha fazla yöneldiği bir ilgi alanına dönüştü. Pek çok büyük şehirde, kalabalıkların ortasında kovanlar çoğalmaya başladı. Volkan Tanacı da arıcılığı tercih edenler arasında. Üstelik bu işi, Fransa’nın başkenti Paris’te yapıyor. Volkan Tanacı, Paris’teki arıcılık macerasını TRT Haber’e anlattı.

Ne oldu da yolunuz Adana’dan Paris’e düştü?

Çukurova Üniversitesi Fransızca Öğretmenliği mezunuyum. Mezun olduktan sonra bir bankada çalışmaya başladım. Fakat okuduğum bölümle bağlantımı hiç koparmadım. Fransız kültürünü çok seven bir insanım. Eşim de Fransız zaten. Paris macerası böyle başladı. Orada da bir bankada çalıştım. Açıkçası bankacılık, sevdiğim bir meslek olmadı hiçbir zaman. Başka şeyler arıyordum. Fransa’ya gidince doğaya olan aşkım ortaya çıktı. 

Bunu tetikleyen ne oldu?

Eşimle evlendiğimiz zaman çok bir paramız yoktu. Balayında ne yapalım diye düşünürken eşim, “yürüyüş yapalım, güzel bir yol var” dedi. 100 kilometrelik bir yol... Bana önce garip geldi. Yola çıktık… Yürüye yürüye, doğayı seyrede seyrede 5 gün geçirdik. Çok hoşuma gitti. Vardığımız yerde başka yürüyüşçüler gördük. O yolu yürürken muhteşem şeyler yaşıyorsun. Doğayı keşfediyorsun. “Bu doğa için varım herhalde” dedim. 

Arıcılığa başlamanız nasıl oldu? 

Paris’teki işime ara vermiştim. Sonradan arıcı olan Fransız bir arkadaşım, “Sen doğayı seviyorum diyorsun, arıcılık yapar mısın?” dedi. Arılardan korkuyordum. Aslında bütün uçan haşerelerden korkuyordum o dönemde. Ama internetten araştırdım. Çok güzel, verimli ve hayat için çok önemli bir meslek. Çalışacağım köy de çok güzeldi. Paris’ten 80 kilometre uzaklıktaydı. Korkuyordum ama yine de kabul ettim. O kadar mutlu oldum ki sonra. 

Sonra Paris’te kendi kovanlarınızla devam etmeye karar verdiniz… 

Paris’te o zamanlar da arıcılık yapılıyordu. Bayağı kovan vardı. “Herhalde bizim için de bir yer vardır” dedim ve başladım. Ben başladığımda ilk olarak kovanlarımın olduğu yeri bir dernek aracılığıyla ayarladım. Benim kendi kovanlarım değildi, sadece bakmam için bana verdiler. Bir çocuk hastanesinin çatısına kovan koymuşlardı. Şehir arıcılığı tecrübesini böyle edindim. 

Paris’te şehir arıcılığı yaygın mı? 

Paris’te her yere kovan konulabiliyor. Özel bir izin almak gerekmiyor. Bazı kurallar var; onlara uyduğunuz müddetçe hiçbir problem yok. Kovan koyduğunuz yere en yakın komşunun 5 metre uzaklıkta olması gerekiyor. Yine insanların geçtiği bir yola yakınlığının da 5 metre olması yeterli. Hatta etrafına 2 metrelik bir pano koyduğunuz zaman, 5 metre kuralı bile kalkıyor. Çünkü arılar yukarıdan gelip gidiyorlar. Kovanınızın durumunu, sağlığını her yıl bildirmeniz gerekiyor. Paris’te bin 500’ün üzerinde kovan ve 100 milyona yakın arı var. Bu kadar arıyla yaşıyor Parisliler… Arı, sadece bal demek değil. Bitki çeşitliliğinin yüzde 80’i arılar sayesinde oluyor. “Şehirde arı mı olur” diyorlar; olması lazım ki ekosisteme katkı sağlasın. 

Şehir merkezinde bu işi yapmak zor mu? 

Arıcılık kolay bir meslek. Hele ki 50 tane kovanla bunu yapıyorsanız… Şehirde yaptığınız zaman lojistik zorlukları oluyor. Ne bileyim, çatılara çıkıyorsunuz. Çok dikkatli davranmanız gerekiyor. Bazen hafta sonları kovanların bulunduğu çatının sahibi olan iş yeri kapalı oluyor. Bu sorun olabiliyor. 

Şehir arıcılığı konusunda çeşitli ödülleriniz de var bildiğimiz kadarıyla… 

2016’da ilk balımı yaptım. Paris ve çevresindeki ilçelerden pek çok arıcının katıldığı “Paris Metropolü” diye bir yarışmaya katıldım. Birincilik anonsu yapıldı. Benim için büyük bir başarıydı. “Altın madalya alıyorsam niye dünya yarışmasına katılmayayım” diye düşündüm. Şansıma Apimondia Dünya Arıcılık Kongresi İstanbul’da yapılıyordu. Tüm dünyadan arıcılar geldi. Orada da çiçek balı kategorisinde gümüş madalya kazandım. Yine 2018'de Paris'te yapılan bir yarışmada da gümüş madalya kazandım. Bir de 2017’de Paris Belediyesi şehirde üretilen ürünlerle ilgili bir kalite çalışması çıkardı. O kalite belgesi yarışmasında ilk çıkanlardan bir tanesi oldum.

 Kurgu: Cihan Karaahmetoğlu