Pakistan’da 8 Ekim 2005 tarihinde meydana gelen 7,6 büyüklüğündeki depremde annesini ve babasını kaybetti. Dokuz kardeşi ile birlikte hem yetim hem öksüz kalan Adnan Ali Khan henüz beş yaşındaydı.
Günlerce yardım alamadılar, anne ve babası dâhil pek çok kişi enkazdan çıkarılamadı. Yaralı kurtarılanlardan bazıları tıbbi yardım alamadıkları için öldü. Beş yaşında olmasına karşın Adnan Ali Khan’ın yaşadıkları belleğinde hala capcanlı.
“Hayber-Pahtunhva eyaletine bağlı Mansehra ilinin Kaghan ilçesinde yaşıyorduk. Deprem olduğunda biz okulun bahçesindeydik. Okul ve evler şiddetle sarsıldıktan sonra yıkıldı. Hemen eve koştuk. Evimiz artık yoktu. Depremde şehirlerden bize yardım gelemiyordu. Sadece helikopterlerle yardım geliyordu. O da 3-4 gün sonra. Bize sağlık yardımı çok geç geldi. O yüzden insanlarda çok fazla enkaz altında kalarak hayatını kaybetti. Sağlık ekipleri çok azdı. Pek çok kişi yıkıntılarda can verdi.”
“İnsanları vefat ederken gördüm”
Depremde çok sayıda insanın sağlık ekipleri olmadığı için can verdiklerine şahit olmuş Khan.
“Depremde birçok insanı vefat ederken kendi gözlerimle gördüm. Onlar kurtulabilirlerdi gerçekten. Bunu tabi o zaman anlamamıştım ama 4-5 sene sonra artık yavaş yavaş anlamaya başladım. Doktorluk diye bir şey var. Bu da insanların hayatını koruyor. İnsanları kurtarabiliyor. O zaman dedim ki, ‘inşallah doktor olacağım ve ileride inşallah elimden geldiği kadar insanları kurtarmaya çalışacağım’ diye karar vermiştim. Ama bunun nasıl olacağını bilmiyordum. Çünkü zor bir yolculuktu. Aile desteğine ihtiyacım vardı. Ailem ise artık yoktu.”
.jpg)
Kardeşler amcalara bölüştürüldü
Adnan Ali Khan kararını vermişti ancak her şeyden önce hayatta kalmalıydı. Ülkeyi sarsan deprem pek çok yerleşim birimini yerle bir etmiş, insanlar açlık, susuzluk ve bulaşıcı hastalıklarla karşı karşıya kalmıştı.
“Beş amcamız vardı ve biz dokuz kardeştik. Amcalara bölüştürüldük. Annemi ve babamı kaybetmiş, kardeşlerimden de ayrı düşmüştüm. İki sene amcamızla birlikte kaldık. O iki senelik süreçte okula gidemedik. Amcamızın bizi bakması da çok zordu. O zaman çocuktum, bunların hiçbirinin farkında değildim. Tek farkında olduğum şey annem ve babamın olmamasıydı. Hep onların eksikliğini hissediyordum. Kardeşlerimizle birlikte dağılmıştık. Kardeşlerimden de uzaklaşınca çok fazla sorun yaşamıştım” dedi.
Yetimhane günleri
Khan’ın amcaları yeğenlerine daha fazla bakamayınca, İnsan Hak ve Hürriyetleri (İHH) İnsani Yardım Vakfı’nın Pakistan’da yetimler için açtığı yetimhaneye yerleştirdi. Yetimhane sayesinde eğitimlerine de başlayan Adnan Ali Khan, artık hayallerini gerçekleştirebilmek için bir fırsata sahipti.
“Depremin yoğun olduğu bazı bölgeler vardı. İHH oraya acil bir okul yaptırdı. Özellikle yetim çocuklar için. İlk başlarda orada kalıyorduk. Biz Pakistan’da yetimhanedeyken bayramlarda eve dönmüyorduk. İHH bizim için etkinlik hazırlıyordu. Bayramlarda Türkiye’den bizim yanımıza ablalarımız, abilerimiz geliyordu. Onlar geldiği zaman tek mutlu olduğum andı. Keşke onu bir daha yaşayayım diyordum. Yurdumuza geldikleri zaman böyle bir kucak açıyorlardı. 10-15 yetim gelip sarılıyordu onlara. Ağlıyorlardı hatta. Ben onlara çok şaşırıyordum. Biz İslam’ı yaşıyoruz, ‘yavaş yavaş anlamaya başlıyorum hayatı ama bunlar bizden daha çok yaşıyor’ diyordum. Binlerce kilometre uzaktan bizi düşünerek geliyorlar ve bize aileleri gibi bakıyorlardı. Bu konuda gerçekten bir aile gibiydik.”
Yıkıntıların arasından üniversiteye
Kaybettiği ailesini yetimhanede bulan Adnan Ali Khan, yeni ailesinin verdiği destekle eğitime başlamış.
“Bizi yeni yaptıkları bir okula taşıdılar. Öğretmenlerimiz çok iyiydi. İlkokulu ve ortaokulu orada okudum. Hayatla orada tanıştım. İlim yolculuğuma İHH ile birlikte orada başladım. 8. sınıftan sonra İstanbul’daki Fatih Sultan Mehmet Uluslararası Anadolu İmam Hatip Lisesini kazandım. Eğitimime burada devam ettim. 4 sene burada okudum. Bu süreçte Türkçe ve Arapça öğrendim. Üniversitelerde yabancı öğrenci kontenjanı oluyormuş. Yabancı öğrenciler ona göre alınıyor. Türkler için ayrı kontenjan ayrılıyor. Biz Türklerin kontenjanıyla birlikte girmiyoruz. Onların girdiği sınava da girmiyoruz. 12. sınıftan sonra Sağlık Bilimleri Üniversitesinde Hamidiye Uluslararası Tıp Fakültesini kazandım. Şimdi eğitimime orada devam ediyorum. 3. sınıf öğrencisiyim.”
“Ülkemdeki insanlara hizmet etmek istiyorum”
Adnan Ali Khan’ın en büyük düşü okulunu bitirip ülkesine dönmek. Böylelikle hem ailesine kavuşacak hem de ülkesine hizmet edebilecek.
“Doktorluğu hayal ettiğim zaman ülkemi düşünmüştüm. Oradaki insanları düşünmüştüm. O yüzden ülkeme dönmek istiyorum. Ailem de orada. Onlardan da senelerdir uzakta kaldım. Onlara geri dönmek istiyorum. Oradaki insanlara hizmet etmek istiyorum. Buraya da çok alıştım. Burası da artık benim memleketim gibi. Burası bana ihtiyaç duyarsa burada da kalmak isterim ama ilk hedefim Pakistan halkına hizmet etmek.”
“Türkiye’nin ve Türklerin yaptıklarını unutamam”
Eğitim hayatı boyunca Türkler ve Akraba Toplulukları Başkanlığının (YTB) kendisine destek olduğunu söyleyen Khan, YTB’yi çatı İHH’yı ise evlerinin dört duvarı olarak tanımlıyor.
“Hayatı oluşturmak gerçekten çok zordur. Evrenin yıkmaya eğilimi vardır ama yapmak için zorluklara göğüs germeniz gerekir. Mehmet Akif Ersoy’un şiirindeki gibi.
Yıkmak insanlara yapmak gibi kıymet mi verir
Onu en çolpa herifler de emin ol becerir.
Sade sen gösteriver 'işte budur kubbe' diye
iki ırgatla iner şimdi Süleymaniye.
Ama gel kaldıralım dendi mi heyhat o zaman
Bir Süleyman daha lazım yeniden bir de Sinan.”
Kurgu: Cihan Karaahmetoğlu
3ºC
Ankara
